Κυβέρνηση εισαγγελέων ή "η εξουσία στο λαό";
Ας ξεκαθαρίσουμε λίγο τις ιδέες στο μυαλό μας. Διδάχθηκα Αγωγή του Πολίτου επί χούντας από το βιβλίο του Θ. Παπακωνσταντίνου (Θεοφύλακτος; Θεόφραστος; ακόμα δεν ξέρω σε τι αντιστοιχούσε αυτό το θήτ&alpha με το όρνιο, όπου έμαθα ότι μια σύγχρονη πολιτεία χαρακτηρίζεται από τη διάκριση των εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής, οι οποίες εκπορεύονται από την κοινωνία, είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους και χρησιμεύουν για τη σωστή λειτουργία της. Άλλα οργανωμένα σχήματα εξουσίας δεν προβλέπονται (εκτός κι αν προστέθηκαν αργότερα και δεν με ενημέρωσα&nu, απεναντίας, θα ήθελα να απαγορεύονται ρητά! (Το βρώμικο παιχνίδι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου άρχισε, όπως πάντα, με τις καλύτερες προθέσεις. Στο όνομα της ελευθερίας αναπτύχθηκε η άποψη πως ό,τι δεν απαγορεύεται ρητά, επιτρέπεται. Η περαιτέρω ανάπτυξη αυτής της άποψης βρίσκεται στη βάση της αυτοκρατορίας του Silvio Berlusconi π.χ., ή στη δημιουργία αυτών των τεραστίων διαστάσεων πολυεθνικών που κυριαρχούν και καταδυναστεύουν σήμερα τον πλανήτη, θέτοντας σε κίνδυνο την ύπαρξη της ζωής. Γι' αυτό λέω ότι θα ήθελα να απαγορεύονται ρητά όλες οι άλλες μορφές και σχήματα εξουσίας. Είμαι υπέρ της αντίστροφης άποψης: ό,τι δεν επιτρέπεται ρητά, απαγορεύεται.)
Από τη θεωρία στην πράξη υπάρχει μεγάλη απόσταση, τι έχουμε όμως σήμερα; Την ολοκληρωτική διαστρέβλωση της οργάνωσης των κοινωνιών: ειδικά στη χώρα μας, η αυτονομία της δικαστικής εξουσίας ούτε σαν ανέκδοτο δεν μπορεί να λεχθεί, πολύ περισσότερο αυτή του νομοθετικού σώματος. Και τελικά το Κράτος αναγνωρίζει μόνο μια εξουσία, την εκτελεστική, και έναν κυρίαρχο, που μπορεί να είναι ένα φυσικό πρόσωπο (αν έχει τις ικανότητες να κινεί όλα τα νήματ&alpha ή μια ομάδα (στην περίπτωση αυτή εγώ προτιμώ να την ονομάσω συμμορί&alpha για τη νομή των κερδών ολόκληρης της κοινωνίας. Και βέβαια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, το παιχνίδι έχει χοντρύνει τόσο πολύ που καταλήγουμε στο να υπάρχει μια ελαχιστότατη ομάδα εξουσιαστών, ανθρώπων και εταιρειών, που νέμεται τον πλούτο ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Οι τωρινοί διαχειριστές μας, αυτοί που υποτίθεται ότι εμείς ως εντολείς επιλέξαμε, όσον αφορά τον τρόπο άσκησης της εντολής που τους δώσαμε, κάνουν ό,τι έκαναν και οι προγενέστεροι. Το πρόβλημα είναι σε ποιους λογοδοτούν και σε τι τείνουν οι ενέργειές τους. Δρουν με κριτήριο το κακώς εννοούμενο κοινό συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της ομάδας τους με όρους ποδοσφαίρου και ακολουθώντας τους παραδοσιακούς κανόνες των πελατειακών σχέσεων; Όμως βλέπω ότι έχουν στοχοποιήσει το σύνολο της κοινωνίας χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς δηλαδή να απαλλάσσουν κανέναν (εκτός ίσως από την κάστα των πολιτικών, προς το παρό&nu, συμπεριφερόμενοι ως κατοχική δύναμη σε ξένη χώρα. Ένα τέτοιο καθεστώς κάπου πρέπει να στηρίζεται. Ακόμα και η χούντα, εκτός της δύναμης των όπλων, είχε και συνεργάτες και μια ισχνή μειοψηφία οπαδών, κάποια τοπικά συμφέροντα προωθούσε. Εδώ, τώρα, πού στηρίζεται το καθεστώς; Εκτιμώ ότι το μόνο συνειδητό έρεισμά του είναι ένα μεγάλο μέρος των ΜΜΕ, όλοι οι άλλοι δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο και ότι δεχόμαστε επίθεση από μια εχθρική δύναμη. Χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου και συνηθισμένοι στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, αρνούμαστε να παραδεχθούμε ότι η πραγματικότητα γύρω μας είναι ένα κοινωνικά βομβαρδισμένο τοπίο. Κανείς δεν επιθυμεί να βρίσκεται σε πόλεμο, ειδικά αν δεν του έχουν πει κάτι σχετικό τα πρωινάδικα.
Λύσεις;
Ποιος είμαι εγώ για να προτείνω λύσεις; Ας αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε την κατάσταση, ότι δηλαδή ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ. Αυτό είναι ένα πρώτο σημαντικό βήμα. Από κει και πέρα, αρκετοί ίσως αρχίσουν να νοσταλγούν τη σιγουριά του πελατειακού κράτους που ήξεραν, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι αυτό ακριβώς το πελατειακό κράτος, εκτός της παράλογης και ασύγγνωστης αδικίας που κουβαλούσε, οδήγησε κατευθείαν στη σημερινή τραγωδία. Εγώ εκτιμώ ότι, αν εξακολουθούμε να υπάρχουμε σαν κοινωνία όταν αυτή η περιπέτεια ολοκληρωθεί, θα έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να χτίσουμε σε νέα βάση, πιο ηθική και ορθολογική και άξια, το αναγκαίο «κοινωνικό συμβόλαιο». Μετά τίποτα δεν πρέπει να είναι όπως πριν.